Woensdag 11 maart, een bijzondere dag

Woensdag 11 maart; een bijzondere dag

Na een gezellig ontbijt voor de tent met Emmy, vertrokken we met zijn vieren naar de moeder van Petros. Een indrukwekkende zandweg waar je een paar goede schokbrekers voor onder de auto voor nodig had, leidde ons naar het huis van de moeder van Petros. Een aantal jaren geleden woonde deze vrouw nog in een stick en stone huisje (gemaakt van stokken,steen en leem). Maar de muren begonnen het te begeven en met de slagregens kwam het water naar binnen en werden ze angstig dat het huisje het zou begeven. Anne heeft Petros geholpen om een nieuw huisje voor haar te bouwen en dit liet ze ons vol trots zien! Het huisje was een stuk groter en had zelfs een kleine keuken met een gasfornuis zodat ze niet meer op de houtkachel hoefde te koken. Toen we even in haar oude huisje mochten kijken kon je zien waarom ze zo blij was. Het huisje was compleet zwartgeblakerd en het stonk naar de rook, naast het verzakken van de muren, en de gaten overal. Ik was vertederd door de begroeting van deze mensen. Ze vloog op Birgitte af en wilde haar bijna niet meer loslaten, ook wij kregen een dikke knuffel. En dan haar man, met open armen rende hij naar ons toe. En dan haar blije gezicht bij het ontvangen van de omslagdoek, die haar zo mooi staat. Ze leek wel de koningin, heel statig! Haar man kreeg sokken en was al even blij, hij hield ze ding tegen zich aan als was het een schat. Birgitte leidde ons naar de tuin die ze zo netjes voor elkaar hadden. 
Een Avocadoboom, peren- perzik- boom, een tuin met boontjes, aardappelen en pompoenen. Het zijn altijd harde werkers geweest, maar het werk wordt gezien hun leeftijd wel steeds zwaarder voor ze. 
Na een hartelijk afscheid vertrokken we naar Petros en Elisabeth. Daar gaf Anne ons een rondleiding over het terrein, werden we voorgesteld, deelden we omslagdoeken uit en gingen Emmy en ik aan het werk. We mochten de picknick tafels in de verf zetten en hierna heb ik in de tuin gewerkt samen met Elisabeth. We trokken het onkruid eruit en tegelijkertijd vertelde zij mij haar getuigenis, hoe God in haar leven kwam, hoe dankbaar ze is, hoe ze samen met haar man hart kreeg voor de weeskinderen en hoe haar vertrouwen groeide in de leiding van God in haar leven. Mooi om te horen, hoe er steeds weer voorzien word in hun noden. Ze hebben nu 22 kinderen waarvan 5 van henzelf. Er is reeds voorzien in huisvesting voor de jongens en de meisjes gescheiden. Een nieuwe keuken, wasgelegenheid buiten met stromend water. Een tuin met groenten, voetbalveldje, kippenhok en nu is de badkamer aan de beurt. Vrijdag komen we hier terug.
Na de lunch thuis bij Anne en Birgitte, heeft Anne mij meegenomen naar de waterval die op zo,n 30 minuten van hun huis verwijderd ligt. Een avontuurlijke survival tocht met klimmen en dalen door de Bush Bush. Wat een prachtige, ongerepte rustgevende plek is dit!  Zittend op een steen bij de waterval hebben we lekker bijgekletst en vergaten we vervolgens de tijd. Eenmaal terug bij huis met een nat bezweet shirt en een rood hoofd was de douche erg welkom. Om vervolgens na de thee lekker samen met Emmy een lasagne te maken en deze gezamenlijk lekker te verorberen. Het ging er wel in.