Weer thuis

Zondag 22 maart

Weer thuis en net terug van een wandeling samen met Johan en Jolly, wat is het allemaal weer bekend en vertrouwd. Toch staat mijn ene been nog in Afrika en de andere hier in Zeewolde. Dat heeft even tijd nodig vertelde Esmeralda mij vanmorgen in de kerk. Wat voel ik me dankbaar dat ik deze mogelijkheid heb gehad om even uit mijn eigen comfortzone te stappen en een kijkje te nemen in een wereld waar ze het voor een groot gedeelte van de bevolking verre van comfortabel hebben. Waar de kinderen de hele zaterdag hout lopen te sprokkelen voor vuur in plaats van op het sportveld een potje te voetballen.  Waar kinderen blij zijn met hele kleine dingen, waar ze hunkeren om een beetje aandacht, geknuffeld willen worden, opgetild. Waar de weduwe vrouw die we ontmoette vertelde hoe ze 9 van haar kinderen verloren had, maar toch zo,n rotsvast vertrouwen in God had dat hij voor haar zorgde.

Dankbaar ben ik Johan, die voor de kinderen en de hond zorgde . Daarnaast ben ik trots op onze vrienden die deze stap hebben gemaakt om alles op te geven en achter te laten om daar in het verre Swaziland daadwerkelijk handen en voeten aan hun geloof te geven. Die de kinderen daar mogen leren over Jezus onze redder, over hoop, blijdschap en hoe waardevol ze zijn. Die uit mogen delen van de liefde in vele vormen. Voor mij zelf heb ik mogen ervaren dat angst niet van God is, en kon ik mijn vliegangst overgeven en werd dit een hele nieuwe ervaring. Daarnaast bevalt dat Afrikaanse tempo mij wel,  en ga ik kijken hoe ik hier meer rust in kan gaan bouwen.  Ik denk tevens aan het thuisfront team en wat ik hierin nog meer kan betekenen. Ook denk ik aan Jessie, Levi en Ruben met wie ik allemaal een gesprekje heb gehad over hun ervaringen, de voors en tegens van hun verhuizing. Voor hen is het zeker niet altijd makkelijk, maar wel een hele levenservaring. Wat een heerlijke kinderen zijn dit toch, alledrie zo verschillend maar ook zo open. Ik heb nog heel wat stof om over na te denken, Maar wat mij in het bijzonder heeft geraakt is het verhaal van Elisabeth die voor vele weeskinderen zorgt en die een rotsvast vertrouwen heeft in de voorzienig heid van God en duidelijk zijn roepstem heeft gehoord om voor de weeskinderen te zorgen.  Buti if our God is with is, who can stand against., dit was het lied wat wij op de base met elkaar zongen en wat  ik heel mooi vond. Tot slot een dank je wel aan onze lieve vrienden Anne en Birgitte voor een kijkje in hun leven, het verblijf de zorg. Een dikke knuffel, Ancilla