vrijdag 13 maart

Vanmorgen begon onze dag iets later zodat we nog even konden bijkomen van de dag ervoor. Om 10.30 uur gingen we naar het social health center, hier zitten de allerkleinste kinderen in de leeftijd van 2 tot 4 jaar. Birgitte ging nog even de vertaler ophalen en liet ons spelen met de kleintjes met een tennisbal. Wat een schattige kindjes. Maar ook erg arme kindjes met kleren vol gaten, veel te grote schoenen (ook met gaten) We deden een spel met een emmer gevuld met water waaruit ze een bekertje moesten vullen en deze aan de andere kant mochten leeggieten. Meisjes aan de ene kant, jongens aan de andere. (dit was al wat lastig omdat het onderscheid soms moeilijk te zien was) Ik had een baby op de arm en kon dus niet goed meehelpen. Dus kon ik goed de kinderen observeren en foto's maken. Veel kinderen schepte water met een beker in de emmer en begonnen onmiddelijk te drinken, zo dorstig! Ze hadden er heel veel plezier in en dat was van de gezichtjes af te lezen. Hierna gingen we naar binnen voor het verhaal. Verbazingwekkend hoe groot het hier was. Birgitte begon met een handpop "pino" en voordat ik het goed en wel doorhad kreeg ik een kindje op schoot die erg bang voor pino was. Het jochie begon tegen me te praten en wees op de zere plekjes op zijn knieen. Vervolgens trok hij zijn veel te grote schoenen uit en kwam er een zekere lucht mij tegemoet, die weinig aan de verbeelding overliet! Ook zijn voetjes hadden zere plekken en dat verbaasde mij niets met deze schoenen aan. Ik had er erg mee te doen, knuffelde hem even en vervolgens had hij weer de aandacht voor Birgitte die haar verhaal weer met zoveel enthousiasme en overtuiging wist te vertellen. Hierna werd er gekleurd, kregen de kinderen een maaltijd (pap) en gingen wij aan het knutselen met de ballonnen. Die stralende gezichtjes met die ballonnen die ons vervolgens uitzwaaide zullen we niet snel vergeten. s'middags stond een bezoek aan Petros en Elisabeth op het programma. Hier hebben Anne en Birgitte al heel wat werk verzet. De mannen zouden met de kano op pad gaan en gaan vissen. En wij hadden een programma met de vrouwen. We begonnen met zo'n vijftien meisjes waaraan Birgitte het verhaal van de verloren/gevonden zoon vertelde. Ze liet dit tevens uitspelen door de meisjes zelf, waarvoor ze verkleedkleren, inclusief pruiken mee had genomen. Prachtig vonden ze dit, gillende geluiden toen er een fel gele pruik werd opgezet. Een meisje kreeg zo';n mooie jurk aan dat ze deze vervolgens niet meer uit wilde doen. Ademloos zaten ze te luisteren. Na het kleuren , de limo, de koekjes gingen we naar buiten en mocht ik hen iets vertellen namens Emmy en mij over onze meegebrachte cadeautjes. De spiegeltjes waarbij we deze meisjes mochten vertellen hoe mooi God hen gemaakt heeft en dat ze speciaal en waardevol zijn. En dat GOd voor ieder meisje ook een man heeft en dat deze ook goed voor hen zal zorgen. Toen we de spiegeltjes uitdeelde wilsten we niet wat we zagen! Veel meisjes hadden zichzelf nog nooit in een spiegel bekeken. Er werd gelachen en ze inspecteerde hun mond, neus, ogen. Daarna kwamen de nagellakken uit de tas en werden hun ogen nog groter. Vooral toen we onze eigen nagels lieten zien als voorbeeld, voorzien van bloemetjes! We moesten flink aan de bak want intussen was het aantal meiden opgelopen tot 25! Ze vonden het prachtig en wij ook! Steeds weer werd er gekriebeld in onze nek, aan onze voeten en wilde ze een knuffel. Intussen waren de mannen ook terug en zat de dag er bijna op. Laat gegeten, nog even film met de jongens gekeken. Waarbij Eddy Murphie in de hoofdrol die sprekend op de vertaaljongen van vanmorgen leek. Moe van een dag vol bijzondere belefenissen konden we de slaap moeilijk vatten en gingen we een warme afrikaanse nacht tegemoet.